küçükken taşa oturma diye devamlı uyarır anneler. ne var bu taşta, hikmeti ne diye o yaşlarda olmayan beynimi az yormadım. demiyorlar ki "yavrimmmm, taş soğuktur, oturma cırcır olursun" diye. yok! illa taşa oturma. şimdi nerede bir taş görsem güzel oturulabilecek aninda yapiştiriyorum kıçı. "ohhh, negzel serin serin" diyorum içimden beni yillarca taşa oturtmayan anneme karşı. tabi cırcır olmak an meselesi, o da yalan değil.
