insanın bir an için kürt olduğunu düşünmesi ve bu duruma dair empati kurması olayıdır.
çok şükür ki değilim,
ama bazen düşünüyorum da, "şayet ben bir kürt olsaydım" diye...
acaba bugün diyarbakır'da apo köpeği tarafından kaleme alınan, daha doğrusu başbakanlık f02'nin o'na tahsis ettiği muhtemelen west point'te yetiştirilmiş biri tarafından yazılan bir metne alkış tutar mıydım?
onca şehidin, onca sivil yurttaşın hayatına kast eden örgüt lideri için zılgıt çeker, halaya girer miydim?
sonra konuyu genişletiyorum...
acaba mağdur edebiyatı yapıp, birçok kürt ile anlaşamayacağımı bildiğim halde ısrarla "kürtçe anadil" diye tutturur muydum?
kürtçe'nin anadil olmasında ısrarcı olup, bunun için molotof kokteylli eylemlere katılıp, o meydanda bdp eşbaşkanından türkçe nutuk dinler miydim acaba?
bunları düşündüm bir an...
sonra almanya'da bir türk olduğumu düşündüm.
türkiye'deki kürtler kimse kendilerine ilişmemesine rağmen bunları yapıyor da, "almanya'daki türkler salak mı" diye.
pekala onlar da molotof kokteylli eylemlerle korku tüneline çevirebilirdi almanya sokaklarını...
sonra yine kürt oldum.
kaçak elektrik kullandım, son model arabamla kaymakamlığa gidip kendime fakir maaşı bağlattım, hanımın yanına çocukları vererek sosyal hizmetler bölge müdürlüğüne yollayıp yeşil kart başvurusu yaptım. sonra hanım eve geldi, bileziklerini taktı bilekten dirseğe kadar.
okula giden çocuğuma "andımızı okuma" diye tembihledim.
en son apo tişörtü giyiyordum ki kan ter içinde uyandım.
kürt olmadığıma ve bu iğrençlikleri yapmadığıma şükrederek milletimin ve ırkımın asaletini bir kez daha idrak ettim...
