türkiye'nin belli bir kuşağını büyük etki altına almış program.
ben 7 (yedi) yaşlarındayken evimizde televizyonumuz yoktu. aslında televizyon alacak paramız vardı ama ev sahibimiz rahmetli şuayip amca bize evi verirken evde televizyon olmamasını şart koşmuştu. *
bizim de televizyonumuz o dönemlerde hiç olmamıştı ama kanımızda tv özlemi dolaşıp duruyordu. biz de o zamanlar çok popüler bir misafirlik şekli olan televizyon izlemeciğili şeklinde en yakın televizyonu olan komşumuza ailece gidip hep beraber televizyon izlerdik ayda bir. her gittiğimizde de nasıl bir tesadüfse arena ya da sıcağı sıcağına olurdu. arena ara sıcak gibiydi bizi havaya sokardı cerez gibiydi. sonra saatler ilerleyince sıcağı sıcağınanın jenerik müziği duyulurdu. hatta ondan önce show tv nin dandik ama bir o kadar da akılda kalıcı jeneriği girerdi. siyah fon üzerine beyaz yazılarla önce show'un o su sonra show tv yazısı kocaman puntolarla, ve altında reality yazısı parıldardı. o zamanlar realiyt kelimesinin anlamını tam kestiremezdik ama zaten reality yazısını görünce herkes destur eder derin bir nefes alırdı.
o zamalardan tek aklımda bilmem kaç çekiç darbesiyle ölen adamdır. bu bölümün tramvasını 1 ay falan atlatamadığımı hatırlarım. çekiç deyince bu program bu program deyince çekiç aklıma gelir.
neden bu kadar tırstığımızı merak ettiğim için geçenlerde internetten vidolarını izleyeyim dedim. program ipucu ya da parmak izi tadında giderken birden zınk diye sansürsüz kanlı cesetleri görünce hee tamam dedim. kusmamak için kendimi zor tuttum.
şüayip amcayı biz zaten çok severdik. çok tatlı bir insandı. sıcağı sıcağına'nın sansürsüz yayınandığı dönemlerde bize televizyonu yasaklayarak o zaman bizi üzmüştü ama şimdi o kadar sevindirdi ki anlatamam. sayesinde modern bir hannibal olmaktan kıl payı yırtmışım. belki de şüayip amca sadece bu programa tepki için televizyona hayır demiş bile olabilir ama zaten bu bile başlı başına oldukça yeterli bir sebep.
