ilber ortaylı'ya olan sevgim paha biçilemez.. hep ona yazdım * yani mektup, arkadaşlarım lisede dalga geçiyordu ama önemsemiyordum, onu televizyonda görünce heyecanlanıyordum hemen hangi programdaysa mail atıyordum.. bir türlü sonuç alamıyordum tabii.
baba gibi dede gibi adam bıraksa suyunu getirir götürürüm, çayını yapar börek açar ama yanında olayım yeter bea bana derim...
daha sonra üniversiteye geldim ona olan sevgim daha bir çoğaldı almadığım kitapları olabilir ama genel itibariyle birçok kitabı bende bulunuyor.
bu özet yeter.
şimdiii
pazar günü ilber ortaylı bursa'ya gelecek abla diye bir mesaj geldi. inanamadım. bir şok oldum, bir titredim ama kendime gelemedim bir süre.
o pazar gününün gelmesini büyük bir heves ile bekledim ve o gün geldi hazırlandım. en erken ben gitmeliyim, en önde ben oturmalıyım, gözlerinin içine bakıp seni çok sevdim be hocam demeliyim, bunları ben söylemeliyim başkaları söylememeli nidalarıyla evden çıktım. 38 durağına doğru yola koyuldum, normalde çok sakin bir insan olmama rağmen * o gün içimden neler söyledim allah biliyor, o yeter. 38 biraz geç geldi her neyse buttim'e en sonunda vardım; ara ara koşarak ara ara yürüyerek ara ara da onu düşünerek kitap fuarına giriş yaptım hemen uludağ salonunu bulmaya çalıştım ve buldum.
başka bir söyleşi vardı, mecbur yer kapayım telaşıyla girdim içeri, bekledim.. bekledim... en sonunda bitti ve ilber ortaylı'nın söyleşisi başlayacaktı.. vee kapıdan içeri o geldi, * ilber ortaylı geldi, gözyaşlarıma hakim olamadım, onu ilk defa gördüm öyle bir yürüyüşü vardı ki, öyle bir geçişi vardı ki. ** konuşmasına başladı büyük bir dikkatle onu izliyordum; fakat kendimi kötü hissediyordum, üşüdüm, titremeye başladım ve işte o an kanım çekildi vicdansızım ruhum bedenimden ayrıldı göz kapaklarıma ağırlık çöktü bedenim ağırlaştı en son gördüğüm yüz ilber ortaylı'nın yüzüydü ve bayıldım!
hayal meyal hatırladığım sorulardı bir kalabalığı yardığımızdı, yarıp da geçtiğimiz bir kalabalık.. daha sonra tansiyonum ölçüldü kan alındı ambulans geldi, doktor geldi, tekerlekli sandalye geldi ve kendimi vip salonunda buldum, orada tam hatırlamıyorum ama beşe kadar uyudum sanırım, kendimden geçtim titriyordum çok üşüyordum. doktor tomografi çekilsen dedi, korktum, ölmek gibi bir şeydi. korktum. korktum. bayılırken ilber ortaylı'yı gördüm ama son düşündüğüm şey öleceğim şimdi ben ne yapacağım?
eve geldik ve ertesi gün izmir'e geldim. ana gibi yar olmaz.
vee şimdi twitter'da bunu yazdım ilber ortaylı'ya. timaş yayın grubu ilber ortaylı'nın son çıkacak olan kitabını imzalatıp göndermeyi teklif etti. söyleyecek tek şey var bir harikasın mübarek!
buradan bayıldığım zaman yardımlarını esirgemeyen herkese sağolun diyorum ** .
son olarak o gün kitabı imzalanan ilk kişi de bendim *. sağolsun arkadaşım sevgimin derinliğinden bahsetti ben de onu kaç sene beklediğimi söyledim. hayat bu işte.
