çocuğunuzun terbiyesini kendiniz verin.
eğer bunu yapmazsanız, büyüdüklerinde başkaları mutlaka yaparlar (çünkü kimse kimseye sonsuza kadar sabır göstermez) ve sizde anne-baba olarak bu duruma çok üzülürsünüz. yetiştirdiğiniz çocuğunuza başkalarının terbiye vermesi zorunuza gider çünkü.
çocuklar, her anne-baba için kıymetlidir, özeldir. dünyanın en güzel şeylerine layıktır ve her iyi anne-baba çocuğuna her şeyin en güzelini vermek ister. doğaldır ve olması gereken şeydir bu. ama bunu yaparken; çocuğunuzu dünyanın merkezinde kendisi varmış gibi, her şeyi yapmayı kendinde hak gören bir insan olarak yetiştirirseniz, ilerde çok acısını çekersiniz.
annemin bir sözü vardı: "kendinize, "allah belanı versin" dedirtmeyin kimseye. efendi olun, düzgün bir hayat yaşayın."
sözünü kendimce yerine getirmeye çalışıyorum. düzgün bir hayat yaşamaya, efendiden bir insan olmaya, başkalarınında bu dünyada en az benim kadar yaşama hakkı olduğuna, herkesin zaten kendine yeten yeteri kadar derdi tasası varken birde benim kimsenin başına bela olmamam gerektiğine, tüm bunlara elimden geldiğince dikkat ederek yaşamaya çalışıyorum.
benim naçizane tavsiyem, bu yönde olacaktır.
