Tam 16 sene yaşadığım yer. Acı tatlı her anı geride bıraktım. Sezen Aksu'yu dinledim, ders çalıştım, kitap okudum. Hayatımda ki o boşluğu hep bir şeylerle doldurmaya çalıştım, fakat yapamadım. Çatlak su bardağına benziyor, doldurdukça bir yerden boşalıyor. Şu hayatta en asil duygu nedir deseler kesinlikle sevgi derim öyle böyle değil, çok asil. Anne, baba, abla-abi, küçük kardeş sevgisi ayrı bir şeydir hissediyorum o asil duyguyu. En çok ne zaman zor biliyor musunuz? Onu da bahsedeyim, çünkü birçoğunuz bu çocuklar ne zamana kadar bu yerde kalıyor bilmiyorsunuzdur. Üniversiteyi kazanalı 3 yıl oldu yokluk en çok burada boy gösteriyor. 30 kuruşa olan bir makarna ile 25 kuruşa olan bir makarnanın çok rahat hesabını yapabiliyorsun. En önemlisi de genç yaşta ölmemek bir baltaya sap olmak istiyorsun, biliyorsun çünkü gömüleceğin yeri arkandan kaç kişi ağlayacağını. Kaldığım yerde arkadaşın birisi espri yapardı, hayatı ti'ye alırdı. Onun bir sözü vardır; "Arkamızdan ağlayan yok ya, biz de en iyisi ağlayan bebek alıp kuralım, 7/24 ağlasın." işte burada kalmış veya kalanlar için durum böyledir.
Kurbanınız olayım annenizi babanızı benim için de öpün.
edit: başı bozuk kitabının yazarıyım. bu entryden sonra mesaj atıp para vermek isteyenler bile oldu. Hepiniz sağolun varolun.
Destek vermek isterseniz kitabımı okuyup bana eksiklerimi belirtmeniz bana en büyük iyiliktir.
