90larda çocuk olmak, x yapan efsane nesil geyiğine çok girmeden kısa bilgi vereyim. o zamanlar insanların evlerinde kullandıkları malzemeden genelde bir tane olur, yedek tutma lüksü olmazdı. şimdi düşünüyorum da belki bunda mahalle bakkallarında her türlü malzeme bulunmasının da etkisi vardır.
bir gün evin tuvaletinin lambası patladı. şimdiki gibi tasarruflu ampuller yoktu o zamanlar,biraz durumunuz iyiyse sadece salona florasan veya avize taktırırdınız.
neyse evin en küçüğü ve ayakçısı olarak kullanılan ben bakkala gittim. bababım tembihiyle 20 watt'lık ampul alacaktım. ama şeytan dürtmesiyle bakkal amcaya 100 watt'lığın da fiyatını sordum*. o da 20 watt'lık ile aynı olduğunu söyledi. ve işte o anda tuvalette o patlayan ampul benim kafada yandı. hem aynı para, hem de daha aydınlık! tabi ki de 100 watt'lıktan almalıydım.
klasik türk mantığı işte çocukluktan yerleşmiş. gururlu, insiyatif almış ve başarılı olmuş çocuk edasıyla eve geldim. tabi o hava çok uzun sürmedi, meğer o daha fazla elektrik harcadığı için tuvalet için gereksiz olurmuş. hemen babam bakkala geri gönderdi ve 20 watt'lık ampul alıp döndüm.
