kuşkusuz, ibrahim de, başlangıçta bir pagandı.. yani, tanrısıyla iletişim kurması için, foknsiyonel seremonilere ihtiyaç duymayan, her daim tanrısına dokunabilen, çok tanrıcı taşra insanı inancı taşıyordu. normali de bu..
kendisi ur; yani sümer toplumunun cenneti de barındırdığına inandığı başkentinden, modern israil ve filistin devletlerinin konuşlandığı topraklara, (kimisine göre bu topraklar, urfa'ya dek uzanır. hatta, ibrahim'in ur'dan kenan'a göç ederken, urfa'da önünde yatıp dinlendiği bir agaçtan bahsedilir.) hicreti esnasında ve hemen sonrasında, atalarının inancını bırakmadı, kenan'a vardığında; kenan tanrısı el'e ve oğlu baal'a tapınmaya başladı. buradan, onun inancının aksaklığına dair bir çıkarımda bulunamaz, ki kendisi böyle davranmak durumundaydı.
ibrahim'in bugün semavi dinlere tabii inanlıların tapındığı tek tanrıyı arama sevdası, aslında onun kafasındaki tanrı prototipinin, bir bağlamıyla, "kişisel" ve "özel" tanrı olduğu sonucuna bizi götürür. tanrının universal bütünlük ve konsept kazanması, ikili arasındaki teolojik akidlerin yerine getirilmesiyle başlar ki, bunlardan birisi; sünnet'tir. kitap-ı mukaddes, ibrahim'in soyunun, kendisi gibi aynı tanrıya inanabilmeleri için, tanrının sembolik olarak kendisinin cinsel uzvundan üst deriyi almasını istediğini bildirir. bu halde, aynı ritüele tabii olanlar ibrahim'in yolundan gidecek, olmayanlar, gitmeyeceklerdir. (pavlusçu doktrinde, sünnet ahdi değer görmez, vaftiz rol alır. pavlus, sünnet ile değil, iman ile ibrahim'in yolundan gidileceğine vurgu yapar)
zaten, başlangıçta tanrıyı sorgulayan ibrahim'in, asıl ve daha kutsal olan tek tanrıya ulaşabilmesi kolay kılınsın diye, tanrı birkaç kez ritüel ortaya atmış; yine ahdi atik'e göre; 2 erkek melek silüetinde kendisi ve karısı sare'ye ismail mucizesini vermek için, görünmüştür. ibrahim ve ismail'in (musevi ve hıristiyanlara göre bu ishaktır) kurban meselesi, o devirlerde çok sık rastlanır bir pagan ritüeliydi.
yani, tanrı bir süreliğine, ibrahim kendisini kavrasın diye, kendi formolojisinden ödün vermiştir eski ahit'e göre.. bu, ibrahim'in "normal olan" tanrıyı sorgulama ve kavrama evrelerini minimize etmek; kasıtlı bir belirsizlikle kavrulan tanrı figürüne entegrasyonu sağlama maksatlıdır. paralel olarak, süreç esnasında ibrahim'in oğlunu kurban etme teşebbüsü ve sonrasında avimelek tarafından yakılması, bu sorgulamaların tanrı gözünde son yaklaştığının birer emaresiydiler. zaten sınamalar, oğlu isaac ve torunu jacobs döneminde azalmış; yusuf'la sona ermiştir. bundan itibaren, kaideleri ve dinamikleri oturmuş, normatif bir kutsal yasa enkarne olmuştur.
edit: çok ilginç.. "hazreti ibrahim" değil de, doğrudan "ibrahim" dediğim için eksi verenler varmış. kime ne anlatıyorum ki ben?
