farkındalık sahibi insanların büyük sorunlarından bir tanesi.
yalnızlıktan nefret ederdim ben. inanır mısınız en mutlu olduğum yer kalabalığın olduğu yerdi benim için. istiklal caddesi gibi. her insanı tanımak, tanışmak ve konuşmak isterdim. çünkü her insan eşsizdi. her insan ayrı bir dünyaydı. günler günleri kovaladı. bazı gerçekleri farkettim. inandığım değerlerin yalan olduğunu, inanan kişilerin gerçek yüzünü gördüm. sanki kördüm öncesinde. belki şimdi de körüm kim bilebilir?
araştırdıkça, okudukça sanki asosyalleştim. geçen gün bir arkadaşım sen kitap okudukça asabileştin dedi. durdum ve düşündüm. kitap okuyup araştırmak mıydı beni asabileştiren, yoksa insanlar mıydı? tabiki de insanlardı. yüzyıllar boyu dil, din, ırk ve para için savaşmıştı insanlar. farkettiniz mi bilmem ama uğruna savaşlar yapılan hiç bir neden hayati önem teşkil etmiyor. sadece çıkarlar için yapılan savaşlarda bugüne kadar 3,5 ila 5 milyar insan öldüğünü biliyor muydunuz peki? düşünsenize kaçının karısı, kızı, oğlu öldü. kaçının kocası, annesi, babası öldü. kaçı canlı canlı gömüldü. kaç asker sadece kıytırıktan bir orospu çocuğu emir verdi diye istemeden öldü. peki ölen küçük bebekler, çocuklar? ellerinde silahları var mıydı onların? seçme şansı verilmiş miydi? hayır tabiki de. hiroshima ve nagazaki gibi lanet bir tarihi var insanların, ben daha nasıl mutlu olayım?
daha da dramatik konuşabilirdim.
işte böyle dostlar yalnızlıktan nefret ederdim ben. şimdi ise kaçıp gidesim var.
