4 yaşından beri gözlük kullanan birisi için müthiş bir hayal olabilen sağlık operasyonu.
küçüçklükten beri hep gözlük kullanırım. Hatta çoğu akşamların gözlüğümün içine diğer gözün çalıştırılması için konulmuş bir parça pamukla televizyon seyrederek, kitap okuyarak, hatta oynayarak geçirmiş biriyim. Bir gözüm hep kapalı kaldığı için diğer gözüme o zaman pek anlamadığım bir etkisi oluyordu. Bir de gözleri açıp kapama isteği var ki o da başa beladır. Neyse uzun zaman bu hastalık ve gözlükten kurtulmak için doktorların kapısını aşındırdım. 17 yıl. ilk başlarda yılda en az 2 kere Hacettepe üniversitesi hastanesine (ankaralı değilim) gidiyorduk, sonra yılda bir falan olmaya başladı. 21 yaşına gelince sen ameliyat olacaksın ve gözlükleri atacaksın dediler. Top oynarken zorlanan, kafa vuramayan, arkadaşları ile pata küte oynayamayan, kavgaya başlamadan önce bile gözlüğü çıkarmak zorunda kalan birisi için ne büyük hayal. Dörtgöz, şişedibi gibi lakapları saymıyorum daha.
Gel zaman git zaman nasıl oldu bilmiyorum ama 21 yaşına geldim. Eşşek kadar olduğumdan artık kendi başıma gidebiliyordum hastaneye. Aslında hastane değildi artık benim için, okulumdu. Önceden aylar öncesinden randevu aldığımız yere gidip öğrenci kartımı gösteriyordum ertesi güne hemen randevu ayarlıyorlardı. En son doktorum değiştiğinde "ya doktor beğ bizim ameliyat işi ne olur sence?" dedim. Senin gözün normalden farklı olarak + değerlik almış ve astiğmat da var sende. - yani? - yanisi sen ameliyat olamazsın, olsan bile faydası olmaz, olsa bile en geç bir yıl içinde eski haline döner belki de daha kötü olur. dedi.
Dünya başıma yıkıldı sandım. en azından 10 yıldır büyüttüğüm hayallerim, umutlarım uçtu gitti.
Uzun zaman geçti üzerinden. Şimdi artık o hayalleri bile tam hatırlamıyorum nerdeyse.
