etrafındaki ane baba kayınvalide gibi yakın akrabalar.
alabildiğine mutlu insanlar ve sizin tam aksine alabildiğine gergin olmanız.
hemşirenin "babası nerde" deyişiyle kendinize gelmeniz ve kucağınıza verilen küçücük pembe ve mor karışımı bir renkte yumuk ve kısık gözlü bir yavru.
değişik bir halet-i ruhiye, gülsen gülemezsin ağlasan anlamsızdır. hani çok heyecanlanınca suratınızda anlamsız ve istemsiz mimikler olur ya. işte o an tam da o andır.
ne kendinize benzetirsiniz, nede eşinize. bir tarafına birşey olmasın diye tutmaya kıyamazsınız. "oğlum düzgün tut çocuğu, bak böyle bi elinle poposundan bi elinle sırtından göğsüne yasla. çanta değil o şaşkın" der annanız, utanırsınız. hele babanızla gözgöze gelmek daha bir acayiptir, ikinizde de gurur ve utanma hali vardır. değişiktir.
günlerce inanamazsınız bir çocuğunuz olduğuna.
geceleri haram olan uyku hiç umrunuzda olmaz. kendinize aldığınız bir şey için acaba gereklimi değilmi diye elli kere düşünürken, çocuğunuz için yaptığınız harcamnın lafı olmaz.
ilk çocuğun ilkleri de en az kendi kadar müthiştir ebeveyn için. ilk gözünüzün içine baktığı an, ilk ağlaması, ilk kelimesi, ilk elinizden mama yediği gün..
çocuk iyidir, ilk çocuk bir başkadır. ama şu var ki ikinci de en az ilk çocuk kadar sanki yeni yaşanmıştır. her çocuk ilk çocuktur. çocuk candır, candan bir parçadır.
