Bir sabah evde ailecek kahvaltı yapıyoruz. Telefon çaldı. En yakın ben olduğum için ben baktım telefona. Arayan en büyük dayımdı. Herkes bana bakıyor o ara. Kim aradı acaba diye ?
-Enes sen misin ?
-evet dayın benim.
-annen , baban nerde ?
-evdeler.kahvaltı yapıyoruz.hayırdır ?
-sana bir şey söylecem ama annenin yanında söyleme. Ahmet dayın fatsada kaza geçirmiş. Durumu ağırmış. Babana, dedene söyle. Ama annen duymasın kötü olur.
Telefonu kapattım. Şoktaydım. Ben bunu bizimkilere nasıl söyleyecektim. Hiçbir şey olmamış gibi lavobaya doğru gittim. Ardından babamı çagırdım ve durumu anlattım. Babamda dayımı tekrar aradıktan sonra durumu anneme en uygun şekilde anlattı. Annem durumunun ağır oldugunu öğrenince sinir krizleri geçirdi. Dayımın durumunun kötü olduğuda yalanmış. Küçük dayım aradığında zaten vefat etmiş. Küçük dayımda telefonda söyleyememiş durumu. Bunuda babam tekrardan aradıktan sonra anlayabildim. Annem durumu hastahaneye gidince anladı.
Asıl önemli durum ise kaza geçiren dayımın küçük oğlunun 1 gün sonra nişanının olmasıydı. Bütün akrabaları asıl kahreden durum birazda buydu. Oğlununu nişanını , düğününü ve en önemlisi torununu göremeden bu hayattan çekip gitti.
Not :Dayımın telefondan kaza haberini aldıktan sonra uzunca bir süre telefonlara bakmaktan çekindim. Her telefon çaldıgında kötü bir şey olacak hissi yaşadım. Her telefon çaldıgımda Dayım aklıma geldi.
Allah günahlarını affetsin. Allah sevdiği kulları arasına alsın.
