Var olmakla yok olmak arasındaki çizgi gibidir iyi olmak ve kötü olmak da. Her şey bittikten sonra söylenen sözler, nafile ağlayan gözler, gelenekten kapanan başlar, var olmak ya da yok olmak arasındaki ince çizgiyi çoktan aşmış birisi için bir onama işlemidir aslında. Kabulleniştir, yok oluşunu.
Erken söylenen sözler belki de haklılığın üzüntüsünü yaşarlar. Bıyıkları çoktan ağarmışlar ile saçlarına yıldız düşmüşler böyle anlarda anımsarlar çocuklarını. Gidenler de üzüntülüdür elbette ama kalanlar kadar yasa boğulmazlar asla. Karanlığın ucunda bizi ne beklediği belli olmadığı gibi başında da atlamışızdır bilinmez uçurumlardan. Bedenimiz bazen kuru dallara takılı bulunmuştur, bazen de kayalık dibinde balıklara yem.
Unutmak, en iyi olan mıdır bilinmez. Özlemek farzdır bu tip durumlarda. Kokusunu özlemek mesela. Eve girdiğinde saçlarına yıldız düşene sarılamamak, bıyıklarına aklar düşmüşü bulamamak koltukta. işte böylesine yıkıcıdır gidişler.
En umursamazımızın bile kirpikleri ıslanıverir bir anda. Tutunamaz o anda en iyi anılarına. Anın için de o da diğerleri gibi kaybolup gidiverir. Hıçkırıklar arasında fark edilmez bile varlığı. Asla varlığı yokluğu bir değildi onlar için. Şimdi ise en tepede bir başına sallanan bir sonbahar yaprağıydı.
Her daim yüzünden gülücüğünü esirgemeyenler bile viran bir şehri anımsatırlar. Ocak ayında yağmurda kalmışçasına ıslak elmacık kemikleri, tıpkı bedeni gibi ele avuca gelmez olmuştur. Dokunulmaz olmuştur yüzüne, bakılmaz Hissedilemezdir elbette yaşadıkları buradan gelir zaten dokunulmazlıkları.
Ve tabi en olgun olan bile artık bastıramamaktadır duygusallığını. Küçüğüyle birlikte gözyaşından kendilerine bir sal yapıp hafta sonu kahvaltılarına giderler. Saçlarına yıldız düşmüşle, bıyıkları ağarmışı son kez mutlu görebilmek için.
Vedalar her zaman zamansız olmaz. Bazen belersin uyuyana kadar, bazen beklersin güneş sessizce tandan dönene kadar. Ve bazen hiç beklemezsin, uyanıvermişsin ve kaybolmuşsun.
