baklava ile aramda geçen değişik bir ilişki türüdür. kimi yazar ''ne kadar gereksiz , bundan bizene'' diyebilir ama anıyı dikkate alırlarsa ders çıkaracakları kanısındayım.
ramazan günleri geleneksel aile yemeğine davetliydik. o gün orada aynı soyada sahip aile bireylerinin hepsi bulunmaktaydı.
iftar oldu yemekler yendi. ben yemekten sonra baklava olduğundan habersiz, tatlıyı yemeden sofradan kalkmıştım.
ev sahibesi, akraba olan kişi '' tatlı vardı neden yemeden kalktın? '' sorusuna muhterem babam benden önce cevap vermişti. ''o zaten hiç baklava yemez ve sevmez. ''
halbuki baklava en sevdiğim tatlıydı ve yemesini çok seviyordum. babamın neden böyle dediğine anlam verememiştim. sormadım da.
o günden sonra tüm aile davetlerinde ağzıma bir tek baklava dahi almadım. içimde hep bir ukte kaldı.
bayağı zaman geçmişti. babam dediğini unutmuş olacak ki '' neden baklava yemiyorsun oğlum '' diye sordu.
'' senin lafını ezmemek için baba... senin lafını ezmemek için...''
babam neden böyle dediğimi annemden öğrenmiş olacak ki kendi de niye söylediğine anlam verememiş.
o günden sonra ''baklava sevmez'' olarak fişlendim. artık gittiğim evlerde ne baklava oluyordu nede o günden sonra annem baklava yaptı...
