babanın evladını sigara içerken ilk gördüğü andır. her baba farklı tepkiler verebilir. kimi görmezden gelebilir, kimi bağırıp çağırabilir, kimi de bir güzel dövebilir.
liseden mezun olduğum yıldı, üniversite sınavına hazırlanıyordum. bir yandan aşıktım, bir yandan kaçıp kurtulmak istiyordum her şeyden. annem anneanneme bakmaya gitmişti. kardeşim ve babama kahvaltı hazırladım, babam yedi ve çıktı gitti evden. o gider gitmez paketi çantamdan çıkardım. kendime bir bardak çay daha koydum ve bir güzel keyif yaptım orada. sigaramı söndürdüm, sofrayı topladım, ders çalışmaya başladım. tam o anda kapı çaldı. babam geri dönmüştü. "baba gitmedin mi sen?" dedim, "gitmedim." dedi. "telefonumu evde unutmuşum, geri döndüm." şaşırmıştım. "ama çok zaman geçti baba?" dememle babamın bana bir yumruk geçirmesi bir oldu. meğersem babam ben sigaramı içerken uzaktan beni uzun uzun seyretmiş. ayağa kalktım ve babam oturup ağlamaya başladı. kocaman devasa bu adamı kolay kolay ağlarken görmemişimdir ben. "ne yapıyorsun sen, bu yaşta ne bu?" diye bağırıp küfürler ediyordu bana. haklıydı, en yakın arkadaşı akciğer kanserinden ölmüştü ve babamın sigaraya karşı inanılmaz bir nefreti vardı. boynumu büktüm, babam cep telefonunu aldı, kafamı sevdi sevdi ve gitti. akşam eve döndüğünde de bu mevzuyu hiç açmadı. hatta bir daha hiç açmadı.
peki ben bıraktım mı sigarayı? hala içiyorum. ancak ne zaman sigaramı yaksam aklıma bu gelir. kendimle çelişirim hala. ama bırakamam.
