hergün daha da hızlı yok olmaktadır. bazen insanın hiçbir şeye değil sadece kendine kızası nefret edesi geliyor. oysa küçükken öyle miydi. camı kırdığımızda ahmet yapıyordu, topu patlattığımızda mahallede ki abiler patlatmış oluyordu. yatağı biz değil miki ıslatıyordu. sonra fark ettik ki büyüdük. yaptığımız hatalar boynumuz da kement olmuş, bize yapılanlar hep başkalarının yanına kar kalmış. kalmadı masumiyet falan en iyi insanın kendisi biliyor bu nu.
