sakin ve sessiz bir çocukluk geçirdim, hiç sesim çıkmazdı. hani böyle mahallenizde vardır ya, kaleye geç dediğinizde direk kaleye geçer, işte o çocuk bendim. annemle babamın bitmek bilmeyen tartışmaları yüzünden sesim çıkmaz olmuştu. çünkü zaten sıkıntılar büyüktü, bir de ben mi sorun olacaktım o eve. tek çocuktum zaten. en azından ben üstüme düşeni yapmalıydım, susmalıydım. bazen ben bu sessizliğimden kurtulmak, bir çeşit psikolojik bunalımdan kurtulmak için evde yalnız olduğum zamanlarda son ses müzik açıp saçma sapan danslar yapardım. bir nevi hayata karşı küfürler, lanetler savurmaktı benim için. kimsenin duymadığı zamanlarda kendi kendime bağırmaktı.
