Toplum için sanat anlayışıyla yola çıkmış iyi niyetli bir film. Bunun yanında birkaç şey daha var ama maalesef hepsi bu kadar. Son zamanlarda bağımsız sinema alanında izlediğim en vasat filmdi. Peki neden vasattı?
Öyle cılız bir kurgu & senaryo ikilemi var ki hiçbir duyguyu hissettirmiyor. Belki bir tiyatro oyunu olsaydı etkileyici olabilirdi ancak film için aynı şeyleri söyleyemem. Zirve dediğim, duyguların en üst yere çıktığı kısım yok bu filmde. Bir kere bu benim için başlı başına eksiklik. Örneğin Amelie gibi bir filmde senaryo yerine sürekli duyguların ön planda olduğunu görmüştür herkes. Öyle olduğu zaman hem duygu bakımından bir yeterlilik kazanıyor film, kurgusu da iyiyse o taraftan da avantajına sağlıyor sessizce..
Filmin içinde sürekli diyaloglar halinde sergilenen kişilerin anlatımları var Alfredo ve grupları ile ilgili. Siz ne bir biyografi filmi çekiyorsunuz ne de National Geographic belgeseli çekiyorsunuz. Görmek ve sonuna kadar o anı yaşamak istediğim herhangi bir sahnenin sürekli bu diyaloglarla kesilmesi inanılmaz derecede sinirimi bozdu.
Sahnelerle müzik uyumu da ayrıca hoşuma gitti. Özetle belirtmek isterim ki bağımsız alanda tavsiye edeceğim türden bir film değil.
