yazarların kendi emekleri ile kendi paralarını kazanıp o nadide duyguları tatmasına vesile olandır.
lise bir bitmiş kuyumcular çarşısında bir tanıdığın dükkanında işe başlamıştım. ilk işimin ilk günleri hem eğlenceli hem zordu. biraz utangaçtım küçükken o zamanlarda da tam ergeniz. kuyumcu olunca genelde hanımefendiler geliyor haliyle, bir de patronun güzeller güzeli bir kızı vardı benden 2-3 yaş büyüktü ablam sayılırdı farklı bakmıyordum ama heyecan yapıyordum. beraber öğle yemeği yerken çekinirdim falan sonralarda açıldım. neyse lan ne biçim saptı konu.
ilk haftamın sonunda kaç para alacağımı da bilmiyorum, allah'ım inşallah 30 liradan az olmaz diyorum falan. arif abi herkese parasını veriyor* çantacı abilerim falan alıyor haftalığını en son bana geldi sıra aldım direk cebime attım. arif abi ve çantacılardan bir abim "olum saysana" diye çıkıştı. deli gibi kaç para olduğunu merak ederken "ne gerek var abi" dedim. "ayıp değil bu olum önce sayılır hem yerde bulsan sayıcan bir yanlışlık olmasın" dedi arif abim sonra çıkarıp saydım. ananı avradını 50 lira! içim içime sığmıyor hadi artık iyi akşamlar deyin de gidelim modundayım.
çıktık koşa koşa otobüs durağına gittim otobüsten erken indim ve kuru pasta, tatlı, kardeşin seveceği birkaç abur cubur alıp koşar adımlarla eve yol aldım. ha haftalığın yarısını harcamıştım kalanı da anneme verdim. ilk kazancım ile yaşadığım o hissi de bir daha hiç o kadar yoğun yaşamadım.
yedit: eksiye basma ne olur, çalış senin de olur. hergeleler sizi.
