çocukluğun doğa üstü olayıdır. Arkadaşlar veya kuzenlerle bir araya gelirsiniz. Ne oynayacağınızı düşünürken en basit yol çizgi filmlerden fikir yürütmektir. Çizgi filmlerin oyuncakları da olduğundan zaten çizgi filmlerin hepsi çok kolaylıkla bir oyuna dönüşebilmekteydi.
biz kuzenlerle genellikle power rangers oynardık. Ben de sarısı vardı. Kız kuzenimde pembesi ve erkek kuzenimde de mavisi vardı. Hepsi gözümünün önünde gerçek gibi. Bildiğin kuzenlerim işte. Bi anda erkek kuzenim mavi, kız kuzenim pembe ve ben de sarı birer robota dönüşürdük. Onların yüzünü görmezdim ya da üstündeki kıyafetleri onlar robottu artık. Şimdi düşündüğümde bu nasıl bir hayal dünyası ve beynin nasıl bir oyunu diye kendi kendime sormaktan alıkoyamasam da kendim yaşadığım ve bildiğim için yadırgamıyorum. Bizler savaşırdık, dünyayı kurtarır, kötülükleri yenerdik. Sonra kafamızdaki kaskları çıkardığımızda ki bu yorulduğumuz dakikalara ya da acıktığımız zamana tekabül eder- eski hallerimize bir anda geri dönerdik. Kaskı çıkarmak eldeki power ranger oyuncağını bir kenara bırakmak anlamına geliyor tabi. Onu bırakında biz de normal halimize dönüşür idik.
pokemonda da bu böyleydi. O avuç içi büyüklüğünde pokemon oyuncakları sanki bir anda kocaman olur ve canlanırdı. Biz onlara emirler yağdırınca da yaparlardı.
ne güzel şeydin sen çocukluk... her dileğin kabul olduğu tek çağ.
