ben 3 yaşındayken.
3 tekerlekli bisikletimle evden dedemgile yola koyulmuşum.
o kadar mesafeyi nasıl gittim bilmiyorum ama sonunda dedemgilin evin önündeki yokuşa geldim.
yukardan aşağıya bisikletimi sürdüm. o kadar hızlanmıştı ki kontrolü kaybettim.
yokuşun sonundaki merdivenlere yaklaştığımda bisikleti durduramayacağımı anlayıp gidonu sağa kırdım.
böylece merdivenlerden aşağı uçmaktan kurtuldum ama hesapyamadığım bi şey vardı.
evin duvarı!
bisikletle beraber duvarı yapıştım, anlımı duvara çaktım. ondan sonrasını pek hatırlamıyorum ama teyzemin annemi arayıp ağlayarak mukerrer buraya gelmiş! diye feryat ettiğini anneannemin pamuklarla akan kanı durdurmaya çalıştığını, benimde ağladığımı hatırlıyorum.
sonra pansuman odasına yatırıldığımı ve canımın çok yandığını.
sanırım anlıma dikiş atıyorlardı.*
evet o günden hatıra olarak anlımda dikiş izleri hala var.
ne gündü be!*
