düşüncelerimin bilmem kaç kilometre derinliğinde, derinliğin artık güneşi geçirmediği o ıslak/koyu yoğunlukta, yoğunluğun en mat ve en soğuk olduğu soyut bir metropole ait ters paralelin yavaşlığında, yavaşlığın yerini hareketsizliğe bıraktığı o anda zorla kapatıldığım bu et parçasının kısıtlı algı ve imkanlarıyla ben burada; nefesten, renkten, hızdan hatta var olmaktan çok uzakta istikrarlı bir yok oluşa sabrediyorum.
...
havayla temas ettiğim o anı özlüyorum, ciğerlerimi ana rahminden çıkmışçasına haykırarak doldurmak istiyorum. tekrar tekrar...
