sosyal ve medeni insan olmanın başlıca gereklerinden biri, içinde yaşanılan toplumu oluşturan bireylerin mevcut sorunlarına ilgi göstermek, onların yaşadıkları sıkıntıları anlamaya çalışmak, çözümler bulunması başarılamasa bile bu yolda elden geldiğince gayret gösterip girişimlere katkı koymaktır.
bu bağlamda, her girişime kuşkuyla yaklaşan, altında sinsice gizlenmiş çıkarlar aramayı kendisine adeta görev edinen, tüm girişim sahiplerini potansiyel suçlular olarak görüp-değerlendiren pesimist insanların, bu hal ve tavırları ile yaşamdan nasıl tat alabildiklerini anlayabilmek güçtür gerçekten.
- her yapıcı girişimde, al! baltanı eline, gir! kardeşlik ve dayanışma ormanına ve önüne gelen tüm umut fidanlarını yatır! yerlere...
diyelim ki birkaç kişi etkilendi ve yazmaktan, öyküleriyle katkı koymaktan vazgeçtiler bu girişime. pekiyi! ne geçti bunu sağlayan insanların eline? hangi duygularını tatmin ettiler böylelikle;
- hasetlik mi?
- ihtiras mı?
- bencillik mi?
ve işin acı olan tarafı ne biliyor musunuz? bırakınız söykü dergisini, sözlükte nick'lerine dahi sıkça rastlamadığım ve donanımlı oldukları her hallerinden belli kimi yazarlar, böylesi anlamlı bir girişimi yerden yere vurmuşlar.
- ne yazık!
bertolt brecht'in sevdiğim bir sözünü armağan ediyorum onlara, madem öykü yazmayacaklar bari düşünsünler biraz; "acaba neye vurgu yapmak istemiş büyük üstat" diye.
" Haksızlık her yerde ve her zaman olduğu için, bir zaman sonra haklılığın karakter özelliklerini taşımaya başlar."
- bu anlamlı girişime bir öykü ile ben de destek vereceğim. hem de bu güne kadar yazabildiklerimin en güzeli olmasına çalışarak.
