senelerdir yalnız yaşayan biri olarak nasılsa bi gece yatağımdan ürpererek kalkıp oturma odama gelme gereği duydum. karanlıkta oturma odamdaki elektrik anahtarının önünde duvara yüzü dönük şekilde duran kızkardeşimi farkettim. uyku sersemi ışığı açasım da gelmedi amına koyim. "nabıyon kız bu saatte?" dedim, sadece bakıp omuz silkti.
yalnız kıyafeti tuhaftı. kağıt yandığında oluşan ince korlar gibi parıldıyordu. yüzü de çok şaşkın ve yorgun görünüyordu. takmadım. gidip dolaptan bi soğuk su içip yatağa döndüm.
sabah olayı hatırlayınca bi kaç gün eve girmekte zorlandım. kızkardeşim o akşam bende değildi çünkü. orada o saatte o kıyafette..
