%95-%99 arası çocuklarının iyiliğini onlar için en iyisini istedikleri aşikar. bu konuda bir sorunum yok ama bu bazen o kadar abartı bir hal alıyor ki çocuğun görüştüğü insanlardan üniversitede gideceği bölüme kadar, evleneceği insana kadar her konuda baskılara, kısıtlamalara, dayatmalara varabiliyor. bahane de ne? o kadar sene baktım, büyüttüm, besledim vs. vs. eee napalım baktıysan? bana mı sordunuz dünyaya getirirken? sokağa da atabilirdiniz, ama insanlık görevinizi yerine getirip de dünyaya gelmesine vesile olduğunuz canlıya sırt çevirmediğiniz ne gibi bi karşılık bekliyorsunuz? yoksa sizle olan ilişkimiz veli-evlat ilişkisinden çok çıkar ilişkisine mi dayalı (biz sana baktık sen de bizim isteklerimizi yapcaksın hesabı)? ki bu da bende çoğu zaman çocuk yapmanın amacının dünyaya bir birey getirmek değil de yaşlandığında sana bakacak birileri olması olduğu fikrini uyandırıyor.
