Bana dünyanın en büyük korkusu ne ? Diye sorsalar.. Seni kaybetmek ve hiç tereddüt etmeden seni üzmek derim..
Hatırlarsın, çocukken Yeni yıkadığın ve bahçeye kar gibi astığın çarşaflarına sana kızınca çamur toprak atardım..
Üstelik şimdiki gibi tam otomatik çamaşır makineleri de yoktu,
Merdaneli makinanda söylene söylene tekrar yıkardın..
Çok sabırlıydın be annem hep, bi tokat çakmaz mı insan onca şeye. Hak getire, nerdee..
Çorapları birbirine geçirip top yapar,
Evde kırılmadık vazo kap çanak bırakmazdım..
Kırılan vazoları birleştirir tekrar yerine koyardım, sonra sen bi gün silmek için elini attığında parçaları elinde kalırdı,
Sinirden gülerdin.. Sadece gülerdin..
Kasaptan dönerken bi kilo kıymayı elimde atıp tuturken düşürmüştüm, kıyma açılıp toprağa karışmıştı.
çok kaygandı o zamanlar be annem o et sarılan kağıtlar valla bak..
Korkup bide aynı şekil sarıp eve getirmiştim sen o kıymadan dolma yapmıştın..
Dolmayı yerken çıkan katır kutur sesler, minik minik toprak parçaları..
Neydi o gün ya..
Kızamazdın doğru dürüst kimseye bilirim..
Yapmadığın bişey için bile suçlasalar, savunamazsın kendini sertçe. Hayır demezsin ağzından köpükler saçarak..
O sana onları söyleyen kimse ses etmeden dinler, yüzüne karşı bir şey söyleyemez kırılır,
Sonra o gidince ağlardın..
Sen benim meleğimsin..
Tenin hep süt kokar senin.. Şaşırırım..
Hep bi bebek kadar temiz olduğunu söylerim,
Utanırsın..
