Huzursuz bir gündü. Belki de alacak olduğum kötü havadisin buhranı çökmüştü yüreğime.
Ansızın döküldü kelimeler ağzından "tetkikler yapılmis o ms mis" dedi. Çok ani söylemişti,hazırlıksızdım,kızdım sussun istedim. Düşünemedim oysa nasıl hazırlar ki insan böyle bir habere kendini. Dakikalarca kendime gelemedim, iki harften olusan tek kelime beni nasıl da kahretmeyi başarmıştı. Yanyana gelen bu iki ses nasıl bu güce sahip olabilirdi. Aktı zaman, gerekli gereksiz herşey gözümün önündeydi. Kaç dakika böyle kaldım,yutkunmakta zorlandım bilmiyorum. Hatırladığım en kısa zaman diliminde bilgisayarın başındaydım. Ellerim kendi kendine adresleri buluyordu, olumlu olumsuz tüm bilgiler aklıma mih gibi kazınıyordu, tahmin edemeyeceğim kadar çok insanın hikayesini okudum, bir anda hayatlarına dahil oldum. Şimdi burada bile tanımını yapmaya kaçındığım bu rahatsızlık onun düşmanıydi-bizim düşmanımızdi. Düşmanımızdan korkmamak için savaşmak için onu yakından tanımalıydım, her satırarasını bilmeliydim. Ve nitekim öyle yaptım. Bilgisayar başından kalktığımda artık tüm ayrıntıları biliyordum. Ilk duyduğum andaki kadar korkmuyordum. O'na yardım edebilirdim.
Şimdi, günler geçmeye devam ediyor. Bununla yaşamayı öğrenmeye çalışıyor.
Öyle genç ki, öyle pozitif enerjiyle bürülü ki, öyle şahsına münhasır biri ki, öyle güzel bir kalbi var ki.
iyi olacak, evet hiç geçmeyecek ama iyi olacak.
Dilerim ki bu illet kimsenin ocağına düşmez, kimsenin elini kolunu bağlamaz. Dualar onlarla,şifa arayan herkesle.
Yine ağladım, kahretsin sözlük.
