son 2 yıldır hafızam benden bağımsız işliyor. hatırlamıyorum birçok şeyi. bazen yıllar öncesini bazen de bir gün. biliyorum silinmez hiçbir şey beyin denen mükemmelikten. lakin, nasıl oluyorsa gizliyor kendini.
sonradan fark ettim ki hatırlayamadığım tüm o şeyler çökkünlük olarak dönüyor bana. bir şarkı, bir kelime, bir mimik, bazen de bir görüntü ile.
-bu şey değil mi? şey olmuştu hani. ama bu çok kötüydü sanki. evet, kötü bir şeydi, neydi ki.
cümlesi dökülüyor dilimden. donuyorum sonrasında. hatırlayamadıklarım azap oluyor zihnime. kötü olan ne varsa unutuyorum birer birer. artık iyi şeyleri de bahşetmiyor bana zihnim. sadece yaşanan tüm şeylerin içindeki herhangi bir unsur dibe çekiyor beni. batıyorum gün geçtikçe. eskisi gibi düşünemiyorum, hoş eskisi gibi de değilim zaten. eskiden neydim onu da bilmiyorum. şu an olduğum kişi değildim ondan eminim.
şimdi... şebnem ferah'ın hoşçakal şarkısı çalıyor geride. bu şeydi, neydi? bir de öyle ağlasam ki nefesim kesilse sonunda. biri bana beni hatırlatsa sonra. sen buydun, bak aslında bunları yaşadın. sen aslında düşünebiliyor ve hissedebiliyordun dese. sonra sarılsa ciğerlerimi patlatana dek. sarssa beni... kendine gel dese. ama bilmese kendimi ne zaman hangi olaydan sonra kaybettiğimi.
