bu cümleyi annemden iki kez duydum. birincisinde hala keşke dediğim "sigara" alışkanlığımı annemin öğrenmesiyle dile getirildi. haklıydı... zira ben kokusuna bile tahammül edemeyen bir zat idim. annem de böyle bilirdi.
ikincisinde ise hayatımın en büyük hatasıydı. ona da hala keşke derim. annem yine haklıydı. lakin beni sahip olduğum keşkeler değil de bu cümle daha çok yaraladı.
