hayattan ibretliktir...
küçükken camide, hoca vaaz veriyordu herhalde konuşuyordu falan, (tam hatırlamıyorum) neyse işte. can sıkıntısından olacak ki, parmaklarımı çıtlatmaya başladım. ama sesi, beni bile rahatsız ediyordu. sonra ön saflardan bir amca yaklaştı. beni tuttu kolumdan götürdü en ön safa. sağımdaki ve solumdaki amcaların hepsinin bana baktığını hissediyordum, onlara bakmasam bile. kızardığımı ve vücudumun uyuştuğunu da... o gün bugündür öyle kolay kolay parmak çıtlatmam. aklıma hep o an gelir.
