biz bir bekçiyiz ve kendimize üçüncü bir gözden bakmamız lazım, yani etrafımızda olan her şeyi nesne (olaylar da dahil) ve kendimizi özne olarak görüp durumu objektif bakış açısı ile incelersek olur. ilk çalışma nefesimize odaklanmak ile başlıyor. yogada pranayama deniliyor buna nefesimize odaklandığımız anda kafamız sessizleşiyor. başta bir kaç saniye zaman geçtikçe daha uzun süre sessiz kalabiliyoruz.
bundan sonra bedenimize odaklanıyoruz, örneğin masadan su bardağını alırken hareketimizin farkında oluyoruz.
Sonra dışarısı. yanımızdan geçen insanları görüyoruz; ağaçlara, gökyüzüne bakıyoruz.
Ardından ise düşüncelerimizi izlemek başlıyor. bir düşünce geliyor aklımıza, gördüğümüz bir obje bir anıyı çağrıştırıyor. bir araç görüyoruz diyoruz ki "mehmetin arabası da güzel ama keşke yeşil olmasaydı, ayşenin yeşil elbisesi ne güzeldi bugün ama o yanımdayken patron geldi, patron kızın yanında bık bık etti." işte bu noktada sinirlendiğimizi farkediyoruz ve son adıma gelmiş oluyoruz. Düşüncelerimiz bizi öfkelendiriyor bu öfkeyi de başka birinden çıkartıyoruz.
ancak eğer bu düşüncelerin farkında olursak ve bunlara objektif olarak bakıp onların aslında bizim olmadığını kabul edersek bundan sonra duygularımızı da kontrol etmeye başlayabiliriz. "bu öfke, bu hırs, bu sevgi, bu korku" diyebiliriz ve sonunda da rahatlarız.
