hayat gibidir. yavaşça başlar. önce emekler. sürekli bir beden değişimi sürekli bir büyüme geçirir. ama arkada hep aynı ritim vardır. aynı monoton ritim. yavaşça coşar. yavaş yavaş... bazen hüzünlendirir. bazen korkutur. insanı gerer. ama aynı monoton ritim hep oradadır. o trampet sesi hep arkadadır. sonra farkedersiniz aslında güzel bir ritim. hep aynı şeyler olmasına rağmen güzel. gittikçe coşar. dünyanın en önemli şeyine yani bilgiye sahip insan gibi büyür büyür ve çoğalır. sonu ise çok acıdır. her şey bitmiş, ritim durmuştur ama bu zamanda bir an kadar çabuk olur. ne olduğuna farkına varamadan, "ben hazır değildim" nidaları altında sona erer. sorarım, hayat da böyle değil midir?
