tam bir yıl önceydi, sınavlar şubat sonlarına doğru bittiği için, ocak ayının sonunda ev sahibine bildirdik, 5 kişi kalıyorduk, üçü arkadaşlarının yanına, biri yurda çıkacaktı. ben eve çıkmak istiyordum tek başıma, bir sürü ilan baktım, aradım, sınavlar da vardı, şubatta hem faturaları, hem nasıl taşınacağımı, hem sınavları düşünüyordum... çok ucuz bir yer buldum, ev sahibiyle anlaştım, sözleşme imzaladık, martın birinde sözleşme icabı eve girebiliyordum; adam istersen birkaç gün önceden gel, sorun olmaz, para da almam, demişti, ama ben istemedim, bir gün kala eşyalarını taşımış arkadaşlar, araba felan tutmuşlar sanırım, ben üniversitedeydim, dönem başlamıştı; şubatın son günü, son bir kez o eve gittim - boştu, bir köşede poşetlere, bavullara doldurduğum eşyalar duruyordu, bir tane de çekyat vardı, onu açıp, orada yattım o gece, soğuktu - bütün gün, diğerleri taşınırken, kapılar pencereler açıkmış, içerisi buz gibiydi, neyse, sabah saat on gibi taksi çağırıp evden çıktım, sözleşmede yazan adresi söyledim, şu anda yazdığım yere geldim, tam bir yıl önceydi, kendimi, 1 gece bile fazladan kalmaya ikna edemediğim bu yerde, gelmemek için, soğukta, dandik bir çekyat üzerinde, örtünecek doğru dürüst bir şey olmamasına karşın, eski kirada kalmıştım. ama zaman geçince, burası gerçekten "benim" oldu sanki, hayatımdaki bir çok şey burada değişti, kendi kendine kaldıkça insan, sanki daha iyi anlıyor kendini, öfkelendim, üzüldüm, ağladım, sevindim, güldüm bu duvarlar arasında; tam bir yıl oldu, kendimi anlamakta attığım büyük bir adımın üstünden geçen bir yıl... asosyal birisi miyim? bu odadayken evet, ama arkadaşlarımla görüşünce (bir kaç ayda bir de olsa), hiçbir şekilde asosyal bir tavır sergilemiyorum, fazlasıyla güzel vakit geçiriyorum insanlarla, hatta esprilerimi takdir edenler bile var; ama, tek başıma kalınca, sanki hayat insana daha gerçekçi görünüyor: farkındalık artıyor, çünkü çoook fazla düşünecek zaman buluyor insan, ama kendini ifade etmek de büyük ölçüde zorlaşıyor, insan, karmaşıklığını kavradığı (karmaşıklık derken, anlatmakta zorluk çekilen, kelimelere sığmayacak) düşüncelerini anlatıp, insanların anlamayacağını bile bile anlatmaktan vazgeçiyor - sükut ediyor...
kısacası, eğer buhranlarınız varsa, eğer kararsızsanız, imkan varsa ayrı eve çıkın, o yalnızlık ortamının anlatılamaz tadını alın, ne üniversiteye, ne arkadaş ortamına çıkmayıp, kimseyi aramayıp, günlerce ağzınızdan tek kelime çıkmamış olmasına rağmen, kafanızın içinde oluşan zibilyonlarca diyaloğu, monoloğu dinleme şansınız olur.
ama peşinen söyleyeyim, sağlam sinirleriniz yoksa, sabrınız da pek yoksa, ya hiç tek başınıza eve çıkmayın, ya da sırf deneyin imkanınız varsa, ama olmuyorsa sakın kasmayın.
