mehmet: yurdanur bana gerçeği söyle, mutlu musun?
yurdanur: sen kendini suçlu hissediyorsun mehmet. problem ben değilim. şikayet ettim mi hiç? hiç yüzüm asıldı mı? hiç sana belli ettim mi?
mehmet: neyi belli ettin mi?
yurdanur: öyle demek istemedim. evet zor. buna alışmak zor. yeni bir yaşam kurmak, bir sürü alışkanlıktan vazgeçmek, yarını düşünmek, tüpü idare etmek, yemeğin etini az patatesini çok koymak da zor. ama çabalıyorum mehmet. ben öğreniyorum. seni, beni, bizi, ikimizi yaşatmayı öğreniyorum.
mehmet: ben, mutlu musun diye sordum.
yurdanur: mutluluk ne? gördüğümüz filmlerdeki gibi ağaçların arasında kovalamaca oynamak mı? bu mu mutluluk dediğin? hayatımda ilk defa bir işe yaramayı, bir şeyleri yönlendirmeyi, yoluna koymayı öğreniyorum. mutluyum ben. sen varsın çünkü. sen şu kapıdan giriverince her şey bitiyor işte. saray oluyor tek göz oda. neden bunu düşündün? aksini mi bekledin benden? olmayacak mı sandın? başaramayacağımı mı düşündün? yapıcam mehmet. bak nasıl güzelleşecek her şey.
mehmet: ya ben öyle demek istemedim.
yurdanur: benim yerim burası. sen benim hem ailem hem vatanımsın artık.
