senelerdir hissetmediğim bir duyguydu ta ki şu geçen güne kadar. mahvediyor insanı ne biçim duyguysa. lan yüzüne bakamıyorsun utancından. daralıyorsun, sıkılıyorsun. Bir şey okuyamıyorsun, bir şey seyredemiyorsun. gördüğünde bir anda üstüne müthiş bir yorgunluk çöküyor. aptal aptal düşüncelere sebep oluyor. özellikle tanımadığın birisiyse meraktan ölüyorsun. gidip söylesem kurtulurum bu düşüncelerden diyorsun gidemiyorsun, söyleyemiyorsun. bir fırsat elbet çıkar, bir şeyler elbet olur deme olmuyor işte hayat böyle filmlerdekine benzemiyor. ama bunca işkenceye rağmen gene de pişman olmuyorsun daha bir temiz daha bir mutlu hissediyorsun. ne demiş ferdi tayfur "dünyası toz pembedir insan sevince."
bilmiyorum ama büyük ihtimalle bende bu gurur bu utangaçlık bu mallık olduğu sürece böyle yerimde kalmaya devam ederim. Siz eğer tanıyorsanız, biliyorsanız veya ortak bir arkadaşınız varsa gidip söyleyin kalmayın bu meçhulde.
