36. saat
beklemek,tapınaklarda ki taş heykeller gibi.ve gitmek,yangından kaçan ağaçlar gibi yaprakların dökülmesini beklemeden.kalamam kalırsam canım çok yanar,ve kaçamam kaçarsam sevemem affedemem kendimi.
gözlerine bakıp her şey güzel olacak deyip yalan söyleyemiyorum artık,seni kandırdığımı bildiğini bile bile sarılırken bana ağlayarak yapamıyorum bunu sana.
salıncaklarda kızçeleri sallarken ki gibi,o müstakil evde kafamı yardığım gibi ya da kiraz ağaçlarının arasında o avluda kucağında beni tuttuğun resmin gibi değil gözlerim.
gözleri benim gibi diye ölene kadar beslediğin o fındık faresi gibi umut dolu değil içimde ki ışık.
bitmedi yazıcam daha yazmazsam ağlayacağım çünkü,alçakça olacak biraz
belki bir oğul gibi olamadım sana ama bana hiç hissettirmedin nene oğlun olmadığımı.
ve ben durmadım her gün daha bi kinli her gün daha bi hırslı baktım hayata,her gün bir sözünü karaladım bana öğrettiğin.
bende hak etmemiştim diyerek masum insanlara hiç hak etmedikleri sonları yaşattım.
içimde ki boşluğu dolduramadım hiç bir türlü, sanki hayatta kalmak için hain ve yaralı bir kurdun bir ceylanı öldürmesi gibi yaşadım.
ve benim için belki de çok geç, her ne kadar istesem de yapamayacağım senin oğlum diye büyüttüğün çocuk olamayacağım ama pişmanda olmayacağım o yüzden
affet beni nene,affet
