değişmek çok zor gelirdi bana. hatta daha önce "sen değişmezsin" diyenler de olmuştu.
değişmeye başladığımı farkettim son zamanlarda.. mesela evde yalnızken içerden bir ses duyduğumda irkilmiyorum artık, "mutfağa falan geçti herhalde" diyorum kendi kendime. korkmuyorum sessizlikten gelen seslerden, "o"nun sesidir diyorum..
bir kedi var kapımızda arada yemek çıkartır verir severdim biraz, artık alıştı iyice her giriş çıkışımda ayaklarıma dolanıp yemek istiyor. ilk başlarda umursamıyordum, "şehirde yaşamaya alış, senin cinslerin çöplerden buluyor yiyeceklerini" diyordum. artık diyemiyorum, çünkü "o" demezdi, severdi kedileri. belki de kızardı "iki lokma versen ne olur" diye. artık her çıkışımda kısmetinde ne varsa koyuyorum kapının önüne ki "o" görürse içi burkulmasın, üzülmesin.
bazen bir çiçekçinin önünden geçerken bir demet alıveriyorum, varsa en sevdiği "sarı gül" lerden bir demet. "ne kadar sevinecek" diye ben de seviniyorum. onu mutlu etme düşüncesi beni de mutlu ediyor. önceden böyle değildim ben sözlük. önce kendimi mutlu etmeye çalışırdım hep..
şimdilerde neredeyse her gün "o"nun için birşeyler yapmaya çalışıyorum. "o"nu mutlu etmek için...
kendimdeki değişimleri farketmem biraz zaman aldı. bazı arkadaşlarım daha önce hiç görmedikleri davranışlarım karşısında şaşırmaya başlayınca sorguladım kendimi "neden yapıyorum" diye.. cevabı bulmam çok zor olmadı, "o" nun için yapıyordum tabii ki. "o" nu seviyordum çünkü, mutlu etmek istiyordum.
biraz kendimle konuşunca anladım ki artık sadece "ben" yoktum hayatımda. işte bendeki esas değişimi o zaman farkettim. sevdiğim yanımdayken yapamadığım şeyleri "o" yokken "o" nun için yapmaya başlamıştım. sevgilim, benim ve ikimiz için doğru olanı bulmuştum en sonunda..
