fikret kızılok : toplumsal hareketler bazen öyle noktalara geliyor ki insan kafasının içindeki toplumla yaşadığı ortamı bağdaştıramıyor. benimde kafamın içinde bir toplum var. erdeme, evrenin ve insanın iyiliğine, güzelliğine yönelmiş bir toplum yapısı bu. şimdi böylesine bir umutsuzluğa kapıldığım anda yazmış olduğum bir şarkıyı bülent'le* ilk defa seslendirmek istiyorum. buna biraz da kaçış şarkısı diyebiliyorum. şarkımızın adı egoist kumsal.
Aklımda hiç bir şey yok uzanmışım kumsala
Güneş damlıyor içime dudaklarım soğuk suda
Tenimde canımın sıcaklığı
Başımda sevda yelleri
Zamanı durdururum sanırdım, böylece
Ne atom bombası ne yoksul çocuklar
Kaybolan umutlar
Bunca elem keder evrensel boyutlar
Ne de yarınımız var.
