Okumayı adam akıllı söktüğüm zamanlardan beri kitap okuyorum. Korktuğum, ağladığım, aşık olduğum, hiç bilmediğim diyarlara gittiğim, hayal kurduğum, hayal kırdığım bir sürü kitap okudum. Edebiyat değeri çok yüksek olanlar, sabun köpüğüne aşk romanları, devrimcilerin hayatları, ülkenin siyasi tarihi aklınıza ne gelirse işte, çeşit ayırt etmeden okudum. Şu an durduğum noktadan geçmişe bakınca favori yazarlarım belli, favori kitaplarım belli, ne yazsa okurum dediklerim belli. Yazarı çok sevip kitabını sevmediklerim de var, bu muhteşem kitabı bu yazar nasıl yazmış, olamaz dediklerim de. Övebileceğim de yerebileceğim de kitap sayısı çok fakat iş enlere geldiğinde benim ağzımdan, kalemimden en büyük övgüyü alan kitap sanırım Yeşil Peri Gecesi. Diğer göz bebeğim kitaplara haksızlık ettiğimi düşünenler olabilir, haklılardır belki de bilmiyorum. Gelin görün ki Ayfer Tunç her bir cümleyi nakış gibi işlemiş, ben seni gebertmeye karar verdim sevgili okur bu kitabın sonunda, kaçarın yok diye inat etmiş bu kitapta. En içime işleyen tanımlardan biridir kanırtmak. heh bu kitap işte kanırtıyor insanın içini. Öyle. Hissettiriyor bu kitap. insanlığından utanmayı, çok aşık olmayı, içinin çürümesini, çaresizliği, leşliği daha neleri neleri.
Yıllar geçer ve kitap tekrar elindedir. Sen altını çizdiğin cümlelere bakarsın.
Ali'nin sesinde ve ellerinde dünyanın bütün şefkatleri vardı.
Beni kendine çekti. Yumuşacık sarıldı. Bir bebeğin başını sarar gibi, avucunu kafatasımın arkasına dayadı, yüzümü omuzlarına bastırdı. Ali'nin unutalı yıllar-yıllar-yıllar olan kokusunu yeniden duyunca burnumun direği sızladı.
Ne kadar ömrüm kaldıysa seninle geçireceğim dedi. inandım. Ali bana hiç yalan söylememişti. Beni kırmıştı, çok üzmüştü, terk etmişti, ama hiç yalan söylememişti.
Her gece Ali'yi kendime bir kez daha tekrarladım. Ama onun ertesi gün buluşacağımızı bile unuttuğu olurdu. Benim için Ali hayatın tamamını kapsıyordu. Ama Ali için ben hayatın kapsadığı küçük bir şeydim.
Ali o günü anlatırken bana bakıyordu. O günkü gibi bakıyordu. Ali o gün bana aşkla bakmıştı. Şimdi de öyle bakıyordu. Ah Ali! Diye düşündüm. Her şeyi hatırlıyorsun, ama bak, geçip gitti yıllar.
Ayrılmalıydık Ali. Kendiliğinden bitmeliydi aşkımız. Hani korlar yanıp geçer ya, öyle. Aşkım daha alev alevken, beni öylece bırakıp gitmemeliydin.
Yıllarım seni bırakıp gittiğim için pişmanlıkla geçti.
Ben zaten bu yaşa gelene kadar çok fazla adama aşık olmuştum. Hayata hep kendimi birilerine aşık olduğuma inandırmaya çalışarak tahammül etmiştim. Ama hep birilerine aşık olmaya çalışarak sefil olmuştum. (Aslında aşık olduğum herkes tekti, Ali'ydi.) Ben kendimi aşkın içinde kaybedemezdim. Ben kendimi hayatın içinde kaybederdim. Aşık gibi bir şey olurdum, (bir şey işte.. aşığa benzeyen, aslında değil). Ama sefaletim gibi değildi, gerçekti.
Sevilmek istemiştim. Ömrüm sevilmek isteyerek geçmişti. Sevilmek için güzelliğimden başka verebileceğim hiçbir şeyim yoktu. Ama güzelliğimi herkes istemiyordu. isteyenler de çabuk bıkıyorlardı. Sevginin kesintisiz bir şey olduğuna inanmıyordum. Sevgi doğuyordu. Sonra bir gün ölüyordu. Ölünce hiç doğmamış gibi oluyordu.
Bir şişe viski biter kalkarım. Ali'yi yüzünde gelişin bana acı verdi cümlesiyle bırakırım. Benim yüzümde ise, vicdan sahiplerinin mağdur ettikleriyle imtihanı çok zorludur cümlesi. Asansör gelir, Ali zoraki gülümser. Gene gel ara sıra der. Gene gel ara sıra mı? Donup kalırım. Sözcükler dökülür ağzımdan, parça parça olur. Beni işte şimdi yıktın Ali, beni şimdi gerçekten terk ettin! Sarsılır Ali'nin yüzü, darmadağın olur. Söylenebilecek en yanlış şeyi söylediğini anlar. O güzelim siyah gözlerine acı, yıldırım gibi düşer, tepeden tırnağa yanar, bana bunu yapma der gibi bakar. Birden gözlerinde yaş parlar. Beni tutar kolumdan. Sımsıkı sarılır. Ali'nin göz yaşlarıyla içim yıkanır. Mutlaka gel, gene gel, n'olur gel der. Giderim.
Bazı cümleleri asla söylememen gerektiğini, bazı insanları asla terk etmemen gerektiğini, kalbini yerinden çıkara çıkara sana öğreten kitaptır Yeşil Peri Gecesi.
