uzmanlık dalımdır. üniversitede millet ders dinlerken ben sınıfın kızlarına akrostiş yazardım. küçük kağıtlara yazdığım şiirleri kürt ulak aracılığıyla kızlara yollar, okuduktan sonra fırlattıkları tatlı gülüşü havada yakalardım. hey gidi günler be.
birine gönül veren beni bulur akrostiş isterdi, yazardım. kaç çiftin yuvasını yaptım. kızı kapan uğramazdı bir daha yanıma ama zaten ben bunu karşılıksız bir amme hizmeti olarak görürdüm. başkasına yazmak kolaydı da kendi sevdiceğime yazamazdım, ne yazsam eksik kalırdı çünki.
(bkz: yoksa itiraflara mı yazsaydım)
