"Anneaaaa bana su versenaaaa" diye böğüren çocuğa anında su getirmenin sonucudur. Çocuk bir böğürtü ile suya ulaşmayı zeka sayarken, ailesi tembelliğinden arınırsa zekası ile büyük işler başaracağına inanır. Buna karşın çocuk tembelliğinden arınırsa suyu almak için odasından mutfağa gitmek zorunda kalacak ve annesine böğürüp suyu önünde bulmaktan daha mal bir davranış sergilemiş olacaktır. aslında çocuk suya ulaşmak için ona uzanmamayı tercih ettiğinde su önüne geldiğinden anne ve babasından daha zekidir. bu zeka da onu tembel yapar.
kabus bir paradokstur; çocuğun tembelliği zekasının mı sonucudur yoksa kendi başına su içemeyecek kadar mal mıdır? anne - baba, çocuğu mala mı dönüştürmüştür yoksa çocuk onlardan daha mı zekidir?
