Hüznün melodisinin en özel hali. Öyle birşey ki dinlerken sizi uzaklara götürür ama aynı yerde acının telvelerini görürsünüz. Bağımlısı hale geldikten sonra derslerinize, hayatınıza etki eder. Bunu ruh halim bu olduğu için mi dinliyorum yoksa bunu dinledikten sonra mı bu ruha büründüm ikilemi sizi girdapların en derinine sürürkler. Doom metal dinleyicisine acı vermekten çok melankoliyi anlatır ve melankoliyi anlamlandırmak demek aslında ironik olarak mutluluğun eksenini bilmekle eş değerdir. Klasiktir bu iyinin kavranması için kötünün kavranması gerekir. Tam olarak aslında doom metal hatta bir çok neo klasik melankolik eserler bunu amaçlar acı vermekten çok melankoliyi anlamlandırmanın sanatını yaparlar. Aslında hayal edildiği gibi olay bu değildir.
- Hayatım sana güzel bir haberim var
+ ehiahauaaaaaaa söyleme nolur söyleme
- Hamileyim
+ ehivueeeeeeııııııhhaaa
- Veee araba kazandık katıldığım bir yarışmadan
+ ehihaaa *
evet böyle değil olay bu kadar sığ ve dalga geçilecek bir tür değildir. Empyrium, Saturnus, Estatic Fear, Uaral ve binlercesinin yaptığı melankoliyi anlamlandırmak hüznün temelini sanatla anlatmaktır. Kimilerine göre bu sanat değildir. Kimilerine göre bu müzik değildir. Ama olay buda değildir. Uaral dinleyip kahkalarla gülen bir insan doom dinleyicisi değildir ama uaral dinleyip hüzünlenen adam benim için derin kaliteli ve hüznü tanıyan adamdır ölçütüm sığ olabilir ama budur.
