bundan 15 yıl falan önceydi. ankara da soğuk ve karlı bir kış günüydü. Benden 7 yaş küçük erkek kardeşimle, evimizin yanındaki ufak yokuşta, karı düzleştirip, biraz da üzerine su dökerek, güzel bir kayak pisti yapmıştık.
biz orada kahkahalar, çığlıklar eşliğinde gönlümüzce kayıp eğlenirken, kardeşimin uyarısıyla yanımızdaki gecekondunun camından bizi izleyen komşu çocuklarını gördüm. Biz karda, buzda keyifle oynarken, anneleri dışarı göndermediği için, bizi cam kenarından izlemekle yetiniyorlardı.
Onların bizi izlemeye devam etmesinin akabinde şeytanla aramızda kısa bir diyalog geçti.
-izlemesinler neden izliyolarki?
+ama dışarı çıkamıyolar.
-olsun izlemesinler.
+napacam ki?
-engel ol.
+nasıl?
-bul bi yolunu.
Ne yapsam da engellesem acaba derken aklıma güzel bir fikir geldi.
Kardeşimle beraber, karları alıp bizi görmelerini engellemek için camı kapatmaya başladık. O camı kapatınca başka bir camdan izlemeye başladılar. Sonra onu da kapattık. Son bir cam kaldı bizi görecekleri. Onu da kapatmaya başlayınca, suratlarındaki ifade "bu kalsın bari, bunu kapatma" der gibiydi. şeytani bir sırıtışla o camı da kapattım.
Artık oyunumuza kaldığımız yerden devam edebilirdik.
