galiba son eli oynuyorum artık.
bir ay sonra ankara'da olacağım, gümrük muhafaza mülakatı var.
gümrük... götçü kamyoncular, kara sınır kapılarında kaçakçılar, teröristler falan. ama her durumda muhtacım bu işe.
şimdi o kapıdan o gün gireceğim. ulustamıymış neymiş, ankarayı da hiç bilmem. götürecekler beni oraya. boy ölçümü sonra muhabbet sohbet.
bir elim boş dönüp yine o eski yani şu anki rezalete devam etmesi var, bir de göğsümü gere gere bir ankara tutu yapıp istanbul'un yolunu tutmak var. umarım ikincisi olur sözlük. olmak zorunda.
bakın her gün, eksiksiz her gün derin derin iç çekiyorum ve bazı zaman utanmasan ağlayacak noktaya geliyorum. öyle yalnızım ki, bazen derdimi anlatabileceğim birileri de olmuyor. herkesi kaybediyorum yavaş hem de herkesi.
eski kız arkadaşım aklıma geliyor, şimdi o burada olsaydı diyorum. birilerine aşkla sarılmaya ihtiyacım var galiba.
böyle bana akıl verecek benle kavga edecek... bilmiyorum işte biri lazım.
hayatımda sadece tek bir dostum var, diğerlerini görmek dahi istemiyorum. kendime bir dünya kurdum bayağı benden ibaret. öyle bir başıma olmak hoşuma gidiyor huzur veriyor bana. biri olsun istiyorum, sadece ''1'' olsun istiyorum.
insanlar kendini soyutladı benden ve ben de bu yalnızlığa hiç sitem etmedim. ne iyi biriyim ne de kötü. şimdi öyle hayallerimden ibaret bir dünyada yaşama tutunmaya çalışıyorum.
bir an olsun, bak bir bile olsun inancım sarsılmadı, ne rabbime, ne de ideallerime karşı.
ve biliyorum ki bir şeylerin değişmesi hiç de zor değil. ama önüme çıkan fırsatlar nefesimi düğümlüyor bazen. olmuyor.
işte bir fırsat daha... galiba bu son el, son koz.
allah yardımcım olsun. çünkü bu yükün altında can veriyorum yavaş yavaş...
