--spoiler--
kapama gözlerini; karanlıktan korkarım
atlılar kaybeder yolunu, hasretimin
posta güvercinleri geri dönmez ülkeme
yaslı dereler gibi mutsuzluğa akarım
kapama gözlerini; karanlıktan korkarım
--spoiler--
bütün aşk dizelerinde olduğu gibiydi hava. grinin tonlarına hapsetmiş şehri ve şehirde herkes herşeyi gri görüyordu.
hani olur ya profesyonel çekimlerde herşey gri tek bir nesne renkli. işte öyle bütün o grilikte bir tek gözlerin renkli. gözlerinin renginin ne önemi var? tüm renkler sende toplanmış, tüm renklerin kaynağı sen. her renk birbirinin başka bir tonu ama gözlerinin rengi tüm renklerin karmaşası.
öyle bir karmaşa ki bu temaşa da gözlerinden çıkan o umut ışığı insanlığın kurtuluşunun simgesi sanki.
sen gözlerini kapasan dünya griden siyaha döner karanlığa hapsolur sanki.
-------
ankaranın gri renkten beyaza döndüğü günlerden biriydi. karanfil sokak metrosunda bir öğrenci. tüm öğrenciler gibi.
kulağında kulaklığı, babasının okula başlamadan önce kendisine sevinçle hediye ettiği, emeğinin gururunun simgesi sanki evladına hediye ettiği küçük bir mp3 çalar.
kulağında yılmaz erdoğan şiiri: ankara...
ankara metrosu karanfil sokak çıkışına yaklaştıkça civardaki tüm görüntüler flu. kalabalık akıyor etrafından ama tüm yüzler birbirine benziyor. sadece şuh memur kadınların topuklu ayakkabılarının sesi yankılanıyor dinlediği müziğin yanında. adımını yürüyen merdiven basamağına atıp kımıldamadan duruyor. gözlerini havaya dikmiş.
ankaraya öyle güzel yağıyordu ki kar. simsiyah akşamı, simsiyah binaları renklendiriyor beyazıyla...
