-avrupa insanından çok daha cana yakınlar. en azından sohbet muhabbet ortamı oluşturmak o kadar da zor değil. "ıyhh türkmüş bu, hoşt hoşt" gibisinden yaklaşmıyorlar direk konuya girebiliyorsun g*tünde bomba saklamandan şüpheleniyormuş gibi bakmıyorlar.
-saatlerce sohbet edebiliyorsun ve sadece 3. görüşmede bile hayatlarında yaşadıkları ne varsa anlatacak kıvama geliyorlar. biz türkler gibi çok içliler yazık bir dokun bin ah işit.
-para kazanmak ve 3 kuruş fazla satmak için atmayacakları takla yok. her 3 cümlenin birisi "bizimle çalışmayı düşünür müydün?". eh abi yeter ama her şey iş değil ki canım.
-damak zevkleri neredeyse yok gibi ne bulurlarsa yemiş zavallılar.
-kafaları yeterince çalışmıyor kimi zaman çok basit şeyleri 2-3 defa anlatmak gerekebiliyor. veya ingilizceleri yeterince iyi değil bilemiyorum. 100.000 usd lik sipariş öncesinde 400 usd lik numuneyi gönderip göndermemek için saatlerce düşünüyorlar. biraz daha akıllı olsalar çok daha hızlı büyürlerdi eminim.
-gördüğüm kadarıyla pek fazla sosyal yaşantıları yok, iş dışında kalan zamanları hobi olarak çalışmakla değerlendiriyorlar. evet bence de enteresan.
-tanıdığım her çinli konuyu dine getirdiğimde genellikle güldü, bütün hepsinin safsata olduğunu düşünüyorlar. istisnasız hepsi ateistti.
-para harcamayı hiç sevmiyorlar, ama türkler kadar da pinti değiller.
genel olarak iyi insanlar. her ne kadar ilk tanışma konuşma sebebi onların menfaatini ve çıkar ilişkisini gerektirse de zamanla çok rahat arkadaş, dost olunabiliyor. biraz anlayış göstermeye ve biraz edebiyata bütün yelkenleri suya indiren tipler.
edit: şunlarla yemek muhabbetine sakın girmeyin. bir akşam sohbet ederken konu türkiye deki yemeklere geldi, arkadaş önce kendi yemeklerini anlattı tabi, yok siz sevmiyorsunuz ama çok sağlıklı ve besleyici vs. ben de bunları türkiye de yemezler ne bu böyle deniz hıyarı falan, bizde genelde baklagil, tavuk eti, sebze falan yenir dedim verdiği cevap: "evet, işte bu ülkende neden tanrıya bu kadar çok inanıldığını açıklıyor." *mına koduğumun çekiği.
