terkedilenlerin ya da terkedenlerin içinde kalan son sözlerdir.
fakat bana göre bu son derece ikiyüzlü bir davranıştır.
şu sebeple; bu insanla sevgiliyken ölüp bitiyorduk ona değil mi? derdi derdimiz, sevinci sevincimi oluyordu. bir çok köyü zamanı paylaştık. yeri geldi tartıştık yeri geldi çifte kumrular gibi olduk. ne kadar zaman geçirdiğimiz önemli değil ama bu insanı sevdik biz değil mi? sevdiğimiz için birlikte olduk zaten.
peki ayrıldıktan sonra, arkasından kötü konuşmak, hakaretler etmek, dedikodu yapmak, aynı zamanda kendimize de ihanet olmuyor mu? yani bu insanı sevdik ama aslında sevmemişiz de o kadar zaman meğer yalan söylemişiz göstermiyor muyuz kendimizi? madem sevmiyorduk da neden o kişi ile zaman geçirdik?
kısaca demem o ki, bir insanı sevdiysek ayrıldıktan sonra inkar etmenin, arkasından hakaret etmenin, iftira etmenin... gereği yoktur. ha kalbimizi çok kırmıştır, bütün söylediklerimiz bu kırgınlığımızdandır belki ama yalnız kaldığımızda biliyoruz ki aslında biz bu insanı sevdik ve mutlu olduk bu insanla. bu kalp kırıklığımız geçip olanları unuttuktan sonra geriye sadece güzel anılar kalacak. o yüzden sevdiğimiz insanların arkasından kötü konuşmamak gerekir. en başta kendimize olan saygımızı ve inancımızı yitirmememiz gerekir. *
