On sekiz bin yedi yüz yirminci yazı olacak, bu benimki. (yazım bittiğinde kaçıncı kaydedilecek, bilmiyorum)
Belki de güvenimin belini doğrultan şey, işte, bu kocaman sayı. Bir bakıma rast gelinirliğin önemsenmeyecek düşüklükteki ihtimalliliği diyebiliriz, bu güce. Artık ihtimaller bana güç verir olmuş, bir bakıma ve ne olmuş bilemez haldeyim. Ama konumuz bu değil. Konumuz, bundan bir miktar zaman sonra sana diyeceklerim.
Önceden düşündüğüm, tam zamanı diyeceğim anı kollayacağım, önce. Gözlerinin usulcana ama aniden nemlenmesi anını.
Uzunca sayılabilir bir müddet senden ayrı düşmüşlüğümün veya bu kahredeci zamanların geride kaldığını haber eder biçimde karşımda, bir şeyler söylememi bekler oturuşunun; heyecenıyla, kalbimin kanat çırpmasıyla, belki de en akla ve dile gelmeyecek hislerle, daha evvel tanımı yapılmamış bir sevgiyle; üç dize dökülecek nefesimden, üç dize azat edilmiş olacak o müddetin esaretinden: Üç dize: Üç.
''Biz bu sevdayı neresine sakladıkdı sen ona bak da
Kahverengi avuçlarına mı gözlerinin
Tam oradan mı kahverengi yağan bir aydınlığa''
