bir reyondan bir reyona geçerken, istediğim sadece bir taze ekmekti diye sitem ediyordum kendime. sevindim ama sonradan. ya bulsaydım o ekmeği? bekleyecek miydim bu kadar insanı. beklerdim ben. yediremez bırakıp çıkmayı beklerdim. kim gider ki zaten. iyi ki bulamamıştım işte. gider büfeden alırım. ana caddedeki açıktır kesin. en kötü belediyenin arkasındaki parkın hemen orada da var bir tane. ne var, yürüyeceğim iki adım yol.
günlerden pazar. sabahın bu vakti bekleyen bekleyene. çıldırmış olmalı insanlar. hele ki bazısı var, iki kişi onlar hep. pazar sabahı. hiç bilmiyorlar bunlar da yaşamayı. ben olsam o iki kişinin biri, böyle mi yaparım. akıldan geçirmesi bile ayıp gelir, sanki çok zaruridir ekmek iki kişiysen. evet evet aynen böyle. hiç yememeli daha iyi böylesindense. kalabalık yapıyorsunuz ortalık yerde. ha, çocuklarınızı da getirip durmayın artık. ayak altında bağrış çağrış. iki paralık huzurumuz var onlar da delikli sayenizde.
günlerden pazar, sabahın bi vakti. ne bayram ne seyran; bekleyen bekleyene. bir de beklemeyenler var tabi. ben misal. beklemek hobisi olan bu adam sanki beş dakika sırada durmaktan üşenir mi? neyse ki yoktu da aradığım, mahal kalmadı sabır tüketmeye. sabır da böyle uzun vadede tükenen bir şey midir muğlak -kısa vadede tükenip yenilenebildiğine binlerce defa şahit oldum ve yaşadım bir çoğu gibi-.
vazgeçtim. kim gidecek şimdi o büfeye kadar. gazete yoktur bir de o yakındakinde; pazar günleri ne oluyor anlamıyorum, geç geliyor her defasında, ve benim uyanmamdan bile geç ise bir problem var demektir. şu bayatlayanlardan tost yaparım bari. sucuk yok değil mi aferin bana. tükürdüğümü de yalamam girmem ben tekrar o kalabalık arasına. anlamıyorum insanları, ne işiniz var sanki bu kadar acele. neyse ki kaşarın yarısı kadarı duruyordu.
bekleyen bekleyene. bir de dakikalarca kırmızı ışık koyuyorlar ya, çıldıracak gibi oluyorum.
vapur. duydun mu bak sen de? çeyrek var, beşiktaş herhalde. kesin karşıda da bekleyen bekleyene.
