zor bir meslek.
malzemeniz insanlar, hem de ölüler.
mesela genç yaşta ölenler oluyor. hayat bu.
mesela onların 3-4 yaşlarındaki kızları geliyor, tabutu kapatmadan göstermek istiyorlar, müsaade ediyoruz tabi etmek zorundayız, hakları en nihayetinde.
o kızların babalarına sarılışlarını görmenizi isterdim. ben çok ölü gördüm, uhuuuuu! sayısız. bir kaç tanesinden etkilendim sadece.
bir baba vardı. galiba 26-27 yaşlarında. bir husumetten dolayı silahlı saldırıda ölmüş. otopsiden çıktı geldi, vücut hem delik deşik, hem de otopsiden dolayı paramparça. saatlerce uğraştım, ailesi gelip gördüğünde psikolojileri bozulmasın diye. çünkü elimizin altına öyle cesetler geliyor ki, adam babasını tanıyamıyor, ceset o hale gelmiş.
neyse cenazeyi hazırladım, ailesinden görmek isteyen varsa buyur ettim içeri. kızı geldi. nasıl sarılıyordu bir bilseniz.
ellerimde eldivenler ve maskem vardı. kız sordu;
-abi neden babamı böyle sardın?
+üşümesin diye....
o yaşta bir çocuğa ölümü başka türlü anlatamazdım. biraz durduktan sonra babasını son defa öpmesini istedim ve tabutu kapattım.
ve o günden sonrada izne ayrıldım gittim uğraştım rapor aldım. evden çıkamadım bir kaç gün, ne ağlayabildim ne de atabildim üzerimden o durumu.
korku değil, bizde korku yoktur.
200 cesedin ortasında uyuduğumu bilirim. korkmam ölüden, diriden korktuğum kadar.
ama zordur bu iş, fazlaca duygu yüklüdür.
